ترکیدگی میوه مرکبات:
درختان مرکبات نیازهای مختلفی از جمله خاک حاصلخیز، آفتاب کامل، محیط کنترل شده، اقلیم گرمسیری یا نیمه گرمسیری، آبیاری سبک و مواد غذایی وافر دارند. ترکیدگی پوست میوه یکی از عوامل خسارت زا در تولید مرکبات محسوب می شود که اصول صحیح باغداری و تغذیه می تواند تا حدود زیادی از این خسارت جلوگیری نماید. ارقام پرتقال و نارنگی ناف دار، مستعدترین ارقام برای ترکیدگی هستند.
دلایل ترکیدگی:
ترکیدگی در درجه اول نتیجه ضعف مدیریت باغ و در مرتبه بعد، نتیجه نوسانات درجه حرارت و رطوبت است. ضعف آبیاری در هر مرحله از رشد میوه و به دنبال آن حجم بالای بارش هادر یک مقطع کوتاه زمانی و یا کوددهی بیش از اندازه می توانند باعث این مشکل شوند. در زمانی که آب و مواد قندی با سرعت فوق العاده به میوه منتقل می شوند، قبل از آنکه پوست میوه به اندازه کافی برای نگهداری این ترکیبات رشد کرده باشد، ترکیدگی اتفاق می افتد. بادهای گرم و خشک، باعث خشکی بافت های درخت شده و این مساله رطوبت میوه را میگیرد. به محض آنکه آب تامین شودبه سرعت جذب شده و سوی میوه حرکت می کند و موجب تورم بیش از حد میوه می گردد. این مساله در درختان جوان یا درختانی که دارای ریشه های ضعیف و دارای محدودیت رشد هستند شیوع بیشتری دارد. همچنین درختانی که باردهی بیشتری دارندتاثیرپذیری بیشتری را نشان می دهند. این مساله احتمالا به کاهش توانایی درخت برای جذب کلسیم و پتاسیم کافی و درنتیجه کاهش استحکام پوست میوه ارتباط دارد.
زمان ترکیدگی:
بیشترین موارد ترکیدگی میوه مرکبات، از اواسط تیرماه تا آبان ماه مشاهده می شود. در واقع ترک خوردگی پوست میوه از پایان گلدهی و آغاز تشکیل میوه شروع می گردد.
جلوگیری از ترکیدگی:
یک درخت در زمستان فقط به 3/2 تا ۶/۵ میلیمتر باران در هفته نیاز دارد. از اواسط اسفندماه تا اواخر خرداد این مقدار به ۱۲/۷ میلیمتر افزایش می یابد. در طول فصل گرم درختان به ۲۵/۴ میلی متر آب در هفته (حدود ۲۵۰ مترمکعب در هکتار، معادل ۷/۵ ساعت آبیاری با ۴۰۰۰ قطره چکان در هکتار با دبی ۸ لیتر در ساعت) نیاز دارند. بنابراین آبیاری سبک و مداوم، از میزان ترکیدگی می کاهد. همچنین نیاز غذایی سالانه پرتقال از ازت بین ۵۰۰ گرم تا ۱ کیلوگرم می تواند باشد که می بایست در ۳ تا ۴ دوه تقسیم گردد. بنابراین از کوددهی زیاد و یکباره باید پرهیز کرد.
